Czynnikiem zakaźnym jest psi parwowirus typu 2. Wyróżniamy kilka podtypów tego wirusa, które wywołują parwowirozę: CPV2a, CPV2b oraz odnotowany w ostatnich latach szczep CPV2c. Wirus ten jest niebezpieczny dla wszystkich psów, ale im młodsze zwierzęta, tym cięższy przebieg choroby i wyższa śmiertelność. Wykazano, że niektóre rasy są na niego bardziej wrażliwe, co oznacza, że przebieg choroby u nich jest zdecydowanie cięższy.
PRZYCZYNY
Chorobę wywołuje parwowirus. Ten wirus atakuje szybko dzielące się komórki i namnaża się w przewodzie pokarmowym oraz innych tkankach, w tym w szpiku kostnym. Jest to bardzo zaraźliwy wirus, wydalany z organizmu w kale i płynach ustrojowych. Charakteryzuje się wysoką odpornością na warunki panujące w środowisku i może przetrwać zachowując pełną zakaźność przez okres 5 miesięcy, a nawet dłużej. Do zakażenia może dojść albo na skutek bezpośredniego kontaktu z kałem zarażonego psa, albo drogą pośrednią – przez przebywanie w skażonym środowisku lub przez skażone wirusem przedmioty, takie jak legowiska, naczynia do karmienia, a nawet przez kontakt z osobami zajmującymi się chorymi psami. Infekcja rozwija się w konsekwencji połknięcia wirusa. Epidemie tej choroby są najczęściej związane z zagęszczeniem wirusa w środowisku i nieprzestrzeganiem zasad higieny lub rejonami z dużą populacją psów i niskim poziomem wyszczepiania.
OBJAWY
Bardzo ważna jest szybka reakcja właściciela już przy pierwszych objawach choroby, gdyż im szybciej pies rozpocznie leczenie tym większe ma szanse na przeżycie. Początkowo u czworonoga zaobserwować można apatię, utratę pragnienia i apetytu. Już takie objawy u szczeniaka powinny zostać skonsultowane z lekarzem weterynarii. W następnej kolejności zauważyć możemy intensywne wymioty i wodnistą biegunkę o bardzo nieprzyjemnym zapachu najczęściej w jasnym, brunatnym lub krwistym kolorze, gorączkę oraz przyspieszenie oddechów. Pies szybko się odwadnia, często ma podkasany brzuch z którego można usłyszeć niepokojące dźwięki przelewania się treści pokarmowej. Psy w przebiegu choroby drastycznie szybko tracą na wadze i wykazują objawy skrajnego wycieńczenia. Schorzenie to dużo rzadziej przebiega w postaci sercowej zwykle u szczeniąt do 2-3
tygodnia życia, a szczenięta padają przed pojawieniem się jakichkolwiek objawów. Gama symptomów w przebiegu parwowirozy może być dużo szersza ze względu na znaczne ryzyko wtórnych infekcji bakteryjnych i wirusowych.
LECZENIE
Nie istnieje żadna specyficzna metoda leczenia parwowirozy u psów. Terapia ma na celu wspomaganie pacjenta podczas choroby i łagodzenie objawów klinicznych. Zazwyczaj niezbędna jest hospitalizacja zwierzęcia, a istotną rolę odgrywa stosowanie wlewów dożylnych w celu opanowania odwodnienia i uzupełnienia elektrolitów. Podaje się antybiotyki, aby zwalczyć infekcje wtórne, a także inne leki, które pomagają wspierać organizm (np. przeciwbólowe i przeciwwymiotne). Zakażone zwierzęta należy bezwzględnie odizolować od innych psów. Konieczne jest wdrożenie rygorystycznych zasad bioasekuracji, w tym izolowanie chorych psów i stosowanie skutecznych środków dezynfekcyjnych, aby zapobiec skażeniu wirusem środowiska oraz ubrań, obuwia i rąk ludzi.
ZAPOBIEGANIE
Najskuteczniejszą metodą zapobiegania parwowirozie u psów są SZCZEPIENIA. Wszystkie szczenięta powinny zostać zaszczepione przeciw tej chorobie już w pierwszym cyklu szczepień, a u psów dorosłych należy regularnie wykonywać szczepienia przypominające, w odpowiednich odstępach czasu, aby zapewnić im ochronę przez całe życie.
