Nużyca to choroba skóry spotykana dość często u psów, których układ odpornościowy nie pracuje prawidłowo. Zwana jest też demodekozą, jest dość powszechną chorobą pasożytniczą skóry psów o zróżnicowanym obrazie klinicznym, wywołaną przez roztocza o nazwie nużeniec psi (Demodex canis). Rzadziej spotyka się dwa inne gatunki nużeńca – Demodex injai i Demodex cornei. Roztocze te są bardzo małe (około 0,3 mm długości) i bytują w mieszkach włosowych, gruczołach łojowych oraz warstwie rogowej naskórka każdego psa, także zdrowego, nie dając żadnych objawów.
PRZYCZYNY
Pasożyt ten bytuje na skórze większości zdrowych psów w bardzo niewielkiej ilości jako komensal (fizjologiczny składnik fauny skóry). Objawy pojawiają się najczęściej przy spadku odporności u zwierzęcia, wtedy gdy następuje nadmierny (patologiczny) wzrost ilości pasożytów na skórze.
OBJAWY
Choroba ze względu na objawy dzielona jest na kilka postaci. Są to:
➔ postać miejscowa;
➔ krostowa, w której dominują krosty,
➔ postać uogólniona:
➔ przebiegająca jedynie z wyłysieniami,
➔ guzkowa lub guzowa;
➔ postać palcowa – pododemodekoza.
➔ łojotokowa, przebiegająca z silnym łuszczeniem się skóry,
➔ przebiegająca z owrzodzeniami i strupami,
➔ zaskórnikowa, w której pojawiają się liczne zaskórniki na ciele,
Na skórze pojawiają się:
★ wyłysienia, zaczerwienienia,
★ łuszczenie,
★ marszczenie
★ pogrubienie skóry,
★ bardzo silny świąd, który nie ustępuje po podaniu glikokortykosteroidów.
W przebiegu miejscowym tej choroby zmiany lokalizują się:
● na pysku,
● wokół oczu,
● na szyi,
● na kończynach piersiowych.
W przebiegu uogólnionym zmiany lokalizują się na całej powierzchni skóry. Często dodatkowo dochodzi do głębokiego, ropnego zakażenia skóry.
LECZENIE
Rozpoznanie nużycy u psa następuje po zbadaniu zeskrobin ze skóry pod mikroskopem. Niekiedy lekarz weterynarii zleca także przeprowadzenie badań włosów, mieszków włosowych i badania histopatologicznego wycinka skóry. Leczenie polega nie tylko na pozbyciu się pasożytów, ale głównie na podniesieniu odporności psa poprzez wyleczenie schorzeń pierwotnych. W tym celu przeprowadza się szczegółowy wywiad, bowiem nie ma jednego schematu leczenia – każdy przypadek traktowany jest indywidualnie.